Pindadief

In onze voortuin staat een vogelhuisje met wat voer en pinda's voor de vogeltjes.
Maar helaas krijgen de meesjes, roodborstjes en musjes weinig kans, want meneer of mevrouw Kauw heeft hier de alleenheerschappij.
Hij of zij gaat op het vogelhuisje zitten en loert eens even goed naar het zakje met pinda's.

Dan wordt er afgezakt tot op het netje om het gaatje te zoeken waardoor de pinda eruit gepikt kan worden.

En ja hoor, even een beetje trekken en wurmen en daar komt de pinda al.

Met de pinda in de snavel vliegt meneer of mevrouwtje snel weg.
De foto's zijn niet allemaal even mooi, maar ik moet ze door het raam heen nemen en ook nog niet te dicht erbij gaan staan, want dan is de vogel letterlijk en figuurlijk gevlogen.

Overvolle agenda

Poeh-poeh, wat een overvolle agenda hadden wij deze week. We hadden bijna een inlegvel nodig om alle afspraken een plekje te kunnen geven.
De hele week geen dag zonder minstens één, maar zelfs de meeste dagen meerdere afspraken.
Vandaag hebben we de laatste twee - een uitgebreide brunch en een verjaardag - gehad en morgenvroeg moet ik om 8.15 uur de deur uit want we zingen met de cantorij tijdens de avondmaalsdienst.
Nu ga ik dus eerst maar eens even lekker slapen om weer energie op te doen voor de volgende week.
Tijd voor mijn weblog had ik dus ook bijna niet. Hopelijk wordt dat volgende week weer beter.

Sneeuw op zijn Amerikaans

Onze Amerikaanse vrienden werden vanochtend bij het ontwaken verrast door een enorm pak sneeuw.
Dochterlief moest naar haar werk en had de auto uitgegraven, maar kon met geen mogelijkheid door de dikke laag sneeuw heenkomen.

Gelukkig woont er ook een schoonzoon in hun dorp, die na een telefoontje om hulp gelijk op kwam draven om met flink geschut de sneeuw te lijf te gaan.
Je ziet het, in Amerika begin je niks met een sneeuwschuivertje en een bezem.

Langs het huis loopt een royale oprit, waar de auto's van de familie staan opgesteld, dus er viel flink wat sneeuw weg te schuiven.
Nog een laatste duwtje en de weg naar de weg is vrij.

Opgelucht en dankbaar voor het helpende "handje" kon Lisa naar haar werk vertrekken.
Dit is wel echt Amerika. Ons tuinpad is nog nooit op deze manier sneeuwvrij gemaakt. En ik hoop dat dat ook nooit hoeft te gebeuren!

Technische Problemen

Alle technische mogelijkheden van de tegenwoordige tijd zijn prachtig, maar ze kunnen ook heel veel problemen opleveren.
Mijn zusje had een nieuwe camera, een nieuwe digitale TV, een laptop en een oude videospeler en ze wilde zo optimaal mogelijk gebruik maken van alle mogelijkheden.
Eerst moest er een kabeltje tussen de laptop en de TV, zodat foto's en "Uitzending Gemist" via de TV bekeken kunnen worden. Voor mijn jongste zwager was dat een fluitje van een cent, dus dat was zo gepiept.

Vervolgens moest het probleem van het foto's van de camera naar de pc brengen en daarna wissen opgelost worden. Gelukkig had onze jongste schoonzus daar heel veel verstand van, zodat ook dat prima voor elkaar kwam en mijn zusje gelijk een scala aan nog niet ontdekte mogelijkheden in haar camera geopenbaard werd.

Maar toen..... Het aansluiten en aan de praat krijgen van de oude video aan de nieuwe TV vergde heel wat hoofbrekens en zweetdruppels.
Je ziet op de bovenste foto de technische ploeg in gezamenlijk gepeins verzonken. Dat de aanhouder toch altijd (nou ja, meestal) wint is weer bewezen, want na heel veel gepuzzel en gepruts - waarbij zelfs adviezen via de mail van onze bevriende Amerikaan kwamen - is het uiteindelijk toch gelukt en is de videospelen een gang naar de vuilnisbelt bespaard gebleven.

Winterperikelen

Mooi en minder mooi

Langs het dijkje stond vanmiddag deze reiger op de uitkijk. Ik weet niet of het dezelfde was als gisteren, maar het zou zo maar kunnen.
Hij bleef heel rustig, maar alert staan toen ik voorzichtig dichterbij liep om hem te vereeuwigen. Meteen daarna vloog hij luid schreeuwend weg.

Even verderop liep mijnheer of mevrouw zwaan op zijn of haar zeven gemakken precies langs het pad en ging daar lekker in het gras zitten. Ik vind het altijd een beetje griezelig om zo vlak langs een zwaan te lopen omdat ze nog wel eens willen blazen of naar je happen, vooral als ze nestelen of jongen hebben.
Maar vandaag niet hoor. Zoals je ziet konden wij er gewoon vlak langs lopen zonder dat er ook maar een centimeter opgeschoven werd.

Helaas wachtte aan het eind van het dijkje een minder mooie verrassing. Alle bomen zijn veranderd in kale stammen en ik vrees dat ze er volgende week helemaal niet meer staan.

Nu moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat er nog wel eens eentje omwaaide, zodat het voor iedereen wel veiliger is dat ze verwijnen.
Ik hoop nu maar dat ze er mooie nieuwe exemplaren voor in de plaats gaan zetten, want je zult het met me eens zijn dat het zo geen vrolijk gezicht is!

Reiger op jacht

Vanmiddag wandelden we even over het dijkje langs de polder toen we deze reiger zagen staan. Kennelijk heeft hij een muisje of iets dergelijks in het vizier, want hij staat echt in de jachtstand.
Ik heb niet gezien of hij nog kans zag om een lekker maaltje weg te schransen, want we wilden hem niet storen bij het "boodschappen doen".

Groeneveld

Gistermiddag hebben we geluncht in het mooie restaurant Greenfields, waar we bediend werden door onze kleinzoon, die daar stage loopt. Erg leuk!

Aan de overkant van de weg ligt Kasteel Groeneveld met een groot parkachtig bos (of bosachtig park) erachter met laantjes, water en bruggetjes, waar je heerlijk uitgebreid kunt wandelen. Wat wij dus ook deden.
Toen we van huis gingen was het prachtig weer met een lekker zonnetje en een mooie blauwe lucht, maar toen we een half uurtje gelopen hadden barstte er ineens een dikke bui los boven ons hoofd. Daar waren we niet op berekend en we hadden niet eens een plu bij ons, dus we werden lekker nat.

Het park hing vol met "kunstwerken", gevormd van touwen met lappen of lapjes stof. Nou, wij konden de culturele waarde ervan niet ontdekken, maar dat zal wel aan ons liggen.
Dit kunstwerk hing bij de ingang en jullie kunnen dus zelf beoordelen in welke categorie kunst je dit zou indelen.

Sinaasappels

Worden jullie ook zo verdrietig van deze sinaasappels?

Oliebollen en de kou

In het Noorden van ons mooie landje wonen twee zwagers van mij, die daar in het grijze verleden door louter toeval vanuit het mooie Limburgse land in dezelfde plaats terecht zijn gekomen.
Dit jaar hebben ze de traditie ingesteld om op oudejaarsdag samen oliebollen te bakken.
Mijn ene zwager (die met zijn vlag laat zien dat hij van Friese origine is) heeft achter in zijn tuin zijn zogenaamde bezinningsruimte (je kunt het ook rook- en duthokje noemen) en deze ruimte is daar prima geschikt voor.

Ze kiezen een thema en dit jaar hadden ze toevallig een kleedje uit Portugal gevonden, zodat dit het thema van dit jaar werd. Je ziet het symbool naast de ingang hangen.
Eveneens volgens traditie toosten ze met elkaar op het welslagen van de oliebollen, zoals je op de eerste foto kunt zien.

Dit jaar was het vreselijk koud en aangezien mijn jongste zwager niet zo aan alle winterse ontberingen gewend is als de oudste, had de benjamin het na afloop van het bakken (trouwens tijdens ook wel, maar hij liet zich niet kennen!) zo koud, dat hij tussen in de magnetron verwarmde kersenpitkussens weer op temperatuur gebracht moest worden.

Nadat ook zijn binnenkant met een bord lekkere erwtensoep op temperatuur gebracht was werd hij weer mens en natuurlijk zorgden de overheerlijke oliebollen voor de rest.

De carrière van een radiojongetje

Als jong jongetje was onze jongste zoon al helemaal idolaat van het radio-maken. Hij had op zijn kamer een schitterende studio gemaakt, compleet met mengpaneel en zender.
Totdat we een politie-inval kregen en ze hem uit de lucht plukten, waarbij zijn apparatuur in beslag genomen werd.

Maar hij liet zijn idealen niet varen en startte direct bij Roulette103, later Eemstad105. Na een korte radiopauze is hij op een gegeven moment bij BaarnFM begonnen en daar was hij zelfs op Nieuwjaarsdag met hun live-programma op de plaatselijke televisie.

Met Koninginnedag kun je hem in aangepaste outfit op de Brink hier in het dorp vinden met interviews en muziekjes. Het staat hem allemaal op het lijf geschreven en hij is dan helemaal in zijn element.

Onlangs was hij weer in actie tijdens de EemlandRTV-jubileumdag in "de Speeldoos", ons plaatselijke theatertje. En ook hier is hij weer met veel enthousiasme aan het werk.
Ook tijdens de intocht van Sinterklaas en bij de uitzending van de Volkskerstzang is hij bijna altijd in actie en kun je hem rond zien draven met kabels of microfoon.
Het is leuk als een jongensdroom op deze manier toch werkelijkheid wordt, al ben je dan ook geen beroemdheid uit het "Glazen Huis". En wie weet brengt hij het ooit nog eens zover.

Niesbui

Op een dag is Truusje gezellig bij oma op visite.
Plotseling moet ze vreselijk niesen, zodat oma heel pedagogisch zegt: "Hand voor je mond, Truusje".
Waarop Truusje pareert: "Waarom? "Mìjn gebit vliegt er toch niet uit?"

Snelheidscontrole op de Bestevaerweg

Van de week zat ik boven op mijn hometrainer al fietsend lekker naar buiten te kijken.
Opeens werd mijn blik getrokken door een kwartet in het blauw, dat daar met de armen over elkaar of de handen in de zakken gezellig stond te relaxen.
Je kent mijn interesse voor alles wat er gebeurt - sommigen noemen dat nieuwsgierigheid - dus ik keek eens goed of ik kon zien wat er daar aan de hand was.

Het was kennelijk een werkbespreking, want even laten zag ik beweging in de groep en was ik er getuige van dat de stellingen werden betrokken.

Agent "belangrijk" met de lasergun in de hand stelde zich heel verdekt op achter een lantaarnpaal, zodat hij zo ongezien mogelijk het naderende verkeer op de korrel kon nemen.

En ja hoor, hier zie je de achterhoede bezig om snelheidsmaniak nummer één eens even te grazen te nemen.
Hier bleef het eigenlijk ook wel bij, want even later ging de school uit en door de drommen overstekers kon er niemand meer te hard rijden.
Na nog een half uurtje rondhangen vertrok het gezelschap maar weer.

Morgenrood

Toen ik vanochtend beneden kwam was tot mijn grote verbazing mijn husband - die dan normaal altijd de krant zit te lezen - in geen velden of wegen te bekennen.
Zijn fiets stond in de schuur, de auto stond voor de deur en zijn jas was weg.
Ik heb dus maar eens even een sms gestuurd om te vragen waar hij was en dat verschafte helderheid: "even weg". Of ik dat al niet geconstateerd had.
Maar wat had hij nu gedaan? Hij was naar de rand van de polder gelopen om foto's te maken van de prachtige zonsopkomst. En zoals je kunt zien niet tevergeefs!

De eendjes waren al wakker en kwamen hem vrolijk begroeten, misschien wel in de veronderstelling dat hij brood voor ze bij zich had.

Deze foto's vind ik erg mooi. Ze zijn met een minuutje ertussen gemaakt en je ziet wat een lichtverschil er al is.

Het gezegde "morgenrood water in de sloot" is helaas wel uitgekomen, want het regent hier al de hele morgen.
Maar dat de morgenstond goud in de mond heeft blijkt ook wel overduidelijk!

Ganzen in overvloed

Gistermiddag zijn we weer eens naar het Eemnesser Sluisje gereden en hebben daar over de dijk langs de Eem gewandeld. Er waren nog wel meer mensen op dat idee gekomen, dus het was er gezellig druk.
Ook in de weilanden was het druk, maar dan met grote aantallen ganzen.
Aan het slootje op de voorgrond kun je zien dat het ijs nog steeds niet helemaal weggedooid is.

Hier lopen we langs de Eemnesservaart en het aantal ganzen is niet te tellen. Je kon ze wel goed horen. Wat maken die beesten toch altijd een herrie! Net mensen.

Nog een mooie overzichtsfoto.
Als je goed kijkt zie je de mensen over het dijkje lopen.
In deze watertjes wemelt het in het voorjaar van o.a. de grutto's en de kieviten.

Op deze foto kun je goed zien hoe nat de weilanden zijn.
(Wil je de details op de foto's goed zien moet je er even op klikken).

Je nier verkopen op Internet?

Gisteren las ik het volgende bericht, waar ik wel een beetje van schrok.
Het AD schrijft dat in de afgelopen maanden zeker 24 Nederlanders hun nier op internet te koop zetten, terwijl dat in de voorgaande jaren slechts sporadisch gebeurde.
Ook de Inspectie voor de Gezondheidszorg en de Nierstichting zijn hierdoor geschokt.
Het aanbieden van een nier is verboden en verkopers riskeren een jaar gevangenisstraf.
"Het is crisis", zegt hoogleraar orgaantransplantatie en -donatie Andries Hoitsma van het UMC St.Radboud in Nijmegen. "Op deze manier denken ze hun problemen snel op te lossen."
Hoitsma pleit voor een vergoeding van de overheid voor nierdonoren. Voor een nier wordt op internet tot 80 duizend euro neergeteld. "Laat de overheid mensen 50 duizend euro betalen voor nieren. Dat is nog altijd minder dan een jaar dialyseren, wat 75 duizend euro kost."
De Nierstichting is tegen een vergoeding voor nierdonatie. "Geld kan mensen afschrikken. Volgens ons behaal je meer winst door grotere aandacht voor levend doneren. Of door te kiezen voor een systeem waarbij iedereen donor is."

Hoe denken jullie hierover? Zou je serieus overwegen om een van je nieren voor enkele tienduizenden euro's te verkopen?
En zou je er sowieso voor zijn dat de overheid je geld betaalt als je een nier afstaat?
Ik vind het maar griezelige gedachtes allemaal. Maar als je nood heel hoog is denk je er misschien anders over.

Emancipatie?

Het toppunt van emancipatie?

Flessenpost

Onlangs spoelde er op Tenerife flessenpost aan, die 41 jaar geleden door een Nederlander in zee werd gegooid.
Jan Heinsbroek, de broer van voormalig LPF-minister Herman Heinsbroek, gooide de fles 41 jaar en negen maanden geleden 300 kilometer ten noorden van Las Palmas op de Canarische Eilanden in de Atlantische Oceaan. In december vond Juan Perez Hernandez de fles op Tenerife toen hij met een vriend op inktvisjes viste.
De brief was in het Engels geschreven. De Spanjaarden, die deze taal niet machtig zijn, vertaalden de tekst met een vertaalmachine op internet. "Deze fles is in zee gegooid vanaf het Zwitserse motorschip Maloja op 7 maart 1969, ongeveer 300 kilometer ten noorden van Las Palmas. Als u hem vindt, schrijf me dan alstublieft." Ondertekend: J. Heinsbroek, Zalmstraat 15B, Rotterdam.
Perez Hernandez zocht contact met Nederlandse kranten om Heinsbroek te achterhalen. Het AD spoorde hem op. Na veel J.Heinsbroeken te hebben gebeld, kreeg de redactie een tip over een marconist die tevens de broer van Herman Heinsbroek is. Hij bleek inderdaad de briefschrijver te zijn. "Eigenlijk is het bijna niet te geloven, maar alles klopt precies. Ik heb in die jaren flessen in zee gegooid met briefjes erin en precies met de tekst die u me nu voorlegt."
Heinsbroek voer indertijd vanuit Hamburg op havens aan de Afrikaanse kust. "Als marconist ben je wel nodig aan boord voor noodsituaties, maar het is geen dagtaak. Eerlijk gezegd, met enige regelmaat verveelde ik me te pletter. Toen heb ik, ik denk ongeveer een maand lang, elke middag een fles met een brief erin overboord gegooid", vertelt Heinsbroek in het AD. "Ik wilde wel eens kijken wat er van terecht zou komen. In een boek had ik gelezen dat een brief in een fles het langer zou uithouden als je de kurk met vaseline insmeerde. Ik heb er ooit eerder één teruggekregen, na ongeveer een twee jaar, uit Portugal. Dat kan nog, maar zoveel later als nu? Kennelijk is de vaseline het geheim."

Exit De Kerstboom

Elk jaar hebben wij in de voortuin een kerstboompje in een grote bak vóór het huis staan met allemaal minilampjes er in. Dat is een ontzettend mooi gezicht en mijn husband zet hem steeds weer met veel liefde neer.
In januari moet het dan weer met bak en al naar de achtertuin in de hoop dat hij blijft groeien - of in elk geval blijft leven - zodat hij in december weer naar voren kan. Dat is al een paar keer gelukt, maar deze december moesten we toch wel een nieuwe kopen.

Vandaag had dit boompje zijn plicht weer gedaan en moest het dus naar onze achtertuin worden getransporteerd. Vroeger was dat een hele klus, want via ons achterpad is dat een heel eind sjouwen en die bak-met-boom weegt lang niet niks!
Vandaar dat mijn vindingrijke husband een plankje op wielen aangeschaft heeft, daar een stuk touw aan gebonden en tataaaa, hij rijdt zo de hele heisa achterom. Fluitje van een cent!

Dus nu staat het boompje weer achter in onze tuin en kunnen we er de hele zomer nog van genieten. En misschien mag hij dan in december weer met de lichtjes erin terug naar de voortuin.