Koeien

Ons leven is echt niet eentonig, want wij beleven altijd weer van die bijzondere dingen!
Vanmiddag fietsten we over een smal fietspaadje over de dijk langs het Eemmeer richting Spakenburg. Beneden aan de dijk graasde een vijftal jonge koeien, die opeens hard met ons mee begonnen te hollen. Ik had het er niet zo op, maar moest mijn ogen goed op het smalle paadje houden om te kunnen blijven fietsen zonder te vallen.
Toen we aan het eind van het fietspad bij de bankjes kwamen die daar staan om even wat uit te rusten, kwam het vijftal koeien ook naar boven gestormd en bleef voor ons stilstaan.
Mijn husband joeg ze verderop het pad op en daar stonden ze dan.

Wij aten ons meegebrachte broodje op, maar ondertussen bleef ik het zwartbonte gezelschap goed in de gaten houden, dat snap je wel.
Ik overwoog nog even om één van mijn lieve Limburgse nichtjes te bellen. Zij heeft veel ervaring met koeien knuffelen enzo en misschien zou zij weten wat wij moesten doen om de dames weer in hun wei te krijgen.
Altijd is het daar druk, vandaag kwam er geen mens langs die we even aan konden spreken.
Maar.....daar draaide de voorste koe zich om en - een koe heet niet voor niks een kuddedier - het hele gezelschap kwam weer onze kant op.

Mijn husband liep al roepend en wijzend naar ze toe en warempel, ze gingen in een sukkeldrafje het fietspad weer op.

Maar aan het eind komt dat fietspad op de weg uit en daar gingen ze zij aan zij en kont aan kont richting Eemdijk.
Wat er verder met ze gebeurd is konden we niet meer zien, maar later kwam er een meneer aangefietst die ze had zien lopen met een man erbij, dus het zal wel goedgekomen zijn.