Alweer 5 jaar geleden kwam een van mijn beste vrienden naar me toe om te vertellen dat hij werd uitgezonden naar het voormalige Joegoslavië. Onze jongens gingen daar hulp bieden aan de mensen in nood. Je weet als je er voor kiest om beroepsmilitiar te worden dat je uitgezonden kunt worden op een dergelijke missie.
Nu zitten onze jongens in Irak. Ze proberen daar met man en macht te helpen om Irak er bovenop te krijgen en dat is echt een enorme klus. Ondanks dat je weet wat de gevaren zijn en je hoort van de slachtoffers die er vallen blijft het toch een beetje een vervanmijnbedshow. Tot 2 dagen geleden. Mijn vriend kwam veilig weer thuis, Sgt1 Dave Steensma niet.
Condoleanceregister voor Dave Steensma
Je hoort nu overal op radio en tv discussies over het wel of niet blijven in Irak. Je kunt nu toch niet terugtrekken, hoe erg het ook is dat een Nederlandse soldaat is overleden. Misschien heb ik makkelijk praten maar naar mijn mening kunnen we pas terug als de klus is geklaard, als de situatie zo erg wordt dat we ons werk niet meer kunnen doen of de risico's echt onevenredig hoog worden ten opzichtige van de hulp die wij daar bieden.
Alexander Stevens schrijft het mooi op zijn weblog: "Laat de goede niet lijden onder de slechten. Denk voordat je jezelf terugtrekt aan de hoop waaraan je aan het bouwen bent. Want hoop doet leven.".
1 opmerking:
Ik vind het een vreemde discussie over het wel of niet terugtrekken uit Irak. We zenden mensen uit naar een oorlogsgebied en, hoe vervelend het ook is dat er mensen sterven, kunnen toch op onze vingers natellen dat zoiets gebeurd. Wanneer men bang is om eigen mensen te verliezen kan het leger beter 'droog' blijven oefenen.
Een reactie posten