Eén van mijn allerliefste nichtjes is maatschappelijk werkster of zorgconsulent of hoe dat tegenwoordig ook mag heten.
Dat dat geen saai beroep is waarin je nooit iets meemaakt ondervond ze deze week weer eens.
Ze was bij een cliënte op huisbezoek, waar ook nog een andere hulpverlener was.
Haar collega kreeg een kopje koffie en mijn nichtje en haar cliënte namen gezellig een kopje thee.
Toen ze zo ongeveer een halve mok op had zei de cliënte ineens: "wat smaakt die thee toch raar". Mijn nichtje had zelf ook al wel gedacht dat het thee was met een beetje apart smaakje, maar ja, ze had maar niks gezegd want je hebt zoveel smaakjes tegenwoordig.
Maar dat was het niet, want het schoot cliënte ineens te binnen dat ze een sterident-tablet in de theekan had gedaan om hem schoon te maken. Aangezien ze dat helemaal vergeten was had ze hier dus gewoon water op gegoten en thee van getrokken.
Net tijdens deze mededeling had mijn nichtje een slok thee in haar mond en de andere hulpverlener - die zelf heel comfortabel aan de koffie zat - vroeg ook nog eens heel fijntjes "je hebt je kunstgebit er toch niet bij gedaan om dat ook meteen schoon te maken hè?"!!
Dus toen kwam van het lachen de thee bijna haar neus en oren uit....en natuurlijk was ze ook nog bang voor het antwoord! Maar - pak van haar hart - was dat ontkennend en ze ging er dus ook maar van uit dat dat klopte.
Gelukkig heeft het slachtoffer er geen nadelige gevolgen van ondervonden. Ze heeft nergens last van en voelt zich topfit!
Ze kan kennelijk beter tegen schoonmaakmiddelen dan tegen gluten!
3 opmerkingen:
Als hulpverlener ir (in ruste) heb je inderdaad wel eens wat meegemaakt.
Als afwisseling van mijn ambulancewerk deed ik ook dienst als chauffeur op de huisartsenauto.
Een keer werden we midden in de nacht geroepen bij een sterfgeval.
Moeders, al achter in de tachtig was overleden en vaders met een aantal kinderen zaten naast het bed. Tijdens het invullen van de overlijdenspapieren zegt opeens een van de kinderen: we vergeten helemaal moeders kunstgebit er in te doen en straks gaat dat niet meer. loopt in tempo naar de badkamer. Vaders, die een beetje de indruk gaf dat het allemaal aan hem voorbij ging sprong overeind: wacht even, pak wel de goeie.
dan is het zaak om even stevig op je lip te bijten om niet in schaterlachen uit te barsten.
Nu jullie het toch over kunstgebitten hebben; mijn lieftallige echtgenoot maakte mij eens midden in de nacht wakker met de mededeling: "Ik heb waarschijnlijk mijn gebitje ingeslikt want ik kan het nergens meer vinden". Omdat dat mij erg onwaarschijnlijk leek stelde ik voor eens in de WC te gaan kijken. Misschien heb je overgegeven en ligt het de WC. Dat leek hem wel een goed idee. Dus liep hij richting deur om te gaan kijken. En wat zag ik opeens: z'n gebitje hing op zijn rug. Het zat met een haakje vast aan z'n pyama. Je kunt je voorstellen dat ik niet meer bij kwam van het lachen. Een mens kan wat beleven!
Dit is echt lachwekkend.Gelukkig heeft ze er niets van overgehouden. Ik kan me nog herinneren dat ik altijd een glas water op het aanrecht heb staan. Waar ik dan zo af en toe wat van drink. Nu wil het geval"als wij eens bloemen krijgen zetten we die meestal eerst in een glas water om ze later rustig op de vaas netjes te schikken"Je voelt hem zeker al aankomen. Er stond dus nog zo'n beker bloemenwater op het aanrecht en ik dronk het op. Vreselijk wat ben ik daar beroerd van geweest.Als ik er nog aan denk wordt ik weer misselijk.
Een reactie posten