Poldermodel Depressie

Op Drijfzand las ik een leuk stukje dat Olivier gisteren schreef over poldermodel depressie. Graag deel ik dat met jullie.

Nederland was wel weer toe aan een feestje. Het interbellum tussen (inter)nationale voetbalevenementen werd wat groot. Voetbal is en blijft tenslotte oorlog, niet?
Er was verder ook niets ter compensatie. Nederland schitterde toch enigszins door ramp en tegenspoed. Twee koninklijke begrafenissen, de val en wederopstanding van het twijfelachtige Kabinet Balkenende I & II, met een glansrol voor maestro der misère, Hans Hoogervorst.

Nederland vertoonde PMD symptomen. Poldermodel Depressie.
V&D filialen die haar deur op slot doen, liquidatie gevoelige Nederlanders, het kaartje voor de trein dat aan het loket een halve euro stijgt. Prettig ook voor rolstoelend Nederland. (Probeer vanuit je karretje maar eens te pinnen.)
Onze Koninklijke Luchtvaart Maatschappij die een fusie aanging met Air France, waarmee het laatste beetje trots dat Nederland bezat, ineens een wrange nasmaak van Boursin met knoflook gaf.

Een kleine nationale opleving was er toen Arjan Erkel uit de holen van Dagestan tevoorschijn kwam. Iets dat bij mij in de kiem gesmoord werd toen hij voetbalanalyses bij Barend en van Dorp ging geven. Van arts- naar spel zonder grenzen. Het is een kleine stap.

Les Pays Bas deed ook een klein vreugdedansje bij de geboorte van prinses Amalia.
Het zwakte snel af toen de geruchten de kop op staken dat Amalia ‘een beetje’ op een mongooltje leek. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb niets tegen mongooltjes, integendeel. Mongooltjes zijn héle lieve mensen. Ik heb zelfs alle cd’s van Frans Bauer.

Nederland wil dus nog even doorfeesten. Ze wil de gladiatoren verwelkomen als zij door de poorten van de See Buy Fly Arena vol trots hun bokaal tonen. Schiphol zal te klein zijn.
Onder het genot van een toastje, rijkelijk besmeerd met Boursin en goede Franse champagne, worden de helden gejonast.

Morgen weten we meer...