Op een gegeven moment kregen ze een heftig meningsverschil en de ene vriend sloeg de ander in het gezicht. Degene die geslagen werd was verdrietig en zonder iets te zeggen schreef hij in het zand: "MIJN BESTE VRIEND SLOEG ME IN HET GEZICHT".
Ze liepen verder tot ze een oase vonden, waar ze besloten een bad te nemen. Degene die geslagen was en verdriet had verdronk bijna, maar de andere vriend redde hem.
Toen hij bijkwam schreef hij op een steen: "VANDAAG HEEFT MIJN BESTE VRIEND ME HET LEVEN GERED".
De vriend die de ander eerst geslagen en later gered had vroeg hem: "Waarom schreef je dat ik je geslagen heb in het zand en dat ik je gered heb op een steen?"
De andere vriend antwoordde glimlachend: "Wanneer een vriend ons verdriet doet dienen we dat in het zand te schrijven, zodat de wind van vergeving er overheen waait om het te wissen. Wanneer ons iets moois gebeurt moeten we dat op de steen van ons hart schrijven, waar geen wind het uit kan wissen".
We moeten allemaal leren in het zand te schrijven.
3 opmerkingen:
Aaaaaahhhhhhhh ....
Vandaar ook dat in de winter mensen vaker ruzie hebben. Door de vorst is het zand ook net als van steen.
Wat een mooie tekst weer.
Dat ben ik met je eens Marc, maar zo zie je dat je met warmte verder komt dan met kou.
Een reactie posten